Δε ζητιανεύουμε, ούτε εμπορευόμαστε σε ψήφους το μέλλον της χώρας μας

Δε γνώρισα Πολυτεχνείο, είμαι παιδί της μεταπολίτευσης και της αλλαγής του ’80. Τα παιδικά μου μάτια γέμιζαν από εικόνες ηγετών που σήμερα λοιδορούνται για τις επιλογές και την πορεία τους. Θυμάμαι τους πολιτικούς στα ιστορικά μπαλκόνια και κάτω το μπλε ή το πράσινο πλήθος να πάλλεται. Στα αυτιά μου ηχούν ακόμη συνθήματα μιας ιδεολογίας που εμπιστεύτηκαν οι γονείς και οι παππούδες μου. Ο κόσμος μου μπορούσε τότε να ελπίζει και να πιστεύει.

Δεν κρίνω, δεν μπορούσα, άλλωστε, να κρίνω γιατί δεν ήμουν παρά ένα παιδί και σήμερα τα μηνύματα αξιολόγησης του τότε φτάνουν σε μένα διάχυτα και ακατανόητα. Άλλοτε έφταιγε ο τάδε, άλλοτε πάλι ο δείνα και όταν φτάναμε πια στο αδιέξοδο ρίχναμε το ασήκωτο τσουβάλι της ευθύνης στις πλάτες του λαού.

Οι πολίτες βίωναν με πάθος την πολιτική, τα κόμματα διακρίνονταν ιδεολογικά (είχαν όρια διακριτά) και κρατούσαν σημαίες της δικής τους επανάστασης. Ξέρω σήμερα τι θα μου πείτε: τα συμφέροντα του κόσμου, οι μίζες των πολιτικών στα πάμπερς, οι κομματικοί διορισμοί... Μα σας είπα, εγώ ήμουν απλώς ένα παιδί, που πίστευα πως όλα στη ζωή τα πετυχαίνει κανείς με αγώνα και θεωρούσα πως το μέλλον μου χτίζεται πάνω στα σταθερά θεμέλια της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης.

Και μεγάλωσε το παιδί, όπως και όλα τα παιδιά της γενιάς μου. Δεν υπάρχει πια πλήθος που πιστεύει σε ηγέτες, οι πολιτικοί μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα σαν ζογκλέρ και σου ζητούν να τους ακολουθήσεις. Ξεθώριασαν πια και οι σημαίες, αναμείχθηκαν επικίνδυνα τα χρώματα και όσο για τα μπαλκόνια, δεν τολμάει πια κανείς τους να σταθεί πάνω τους.

Άλλα γνώρισα και άλλα βρήκα. Άλλα άκουσα και άλλα συνάντησα. Αναρωτιέμαι ποιανού τις φιλοδοξίες υπηρετώ και γιατί να ακολουθήσω κάποιον από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ και αντίστροφα; Που θα με οδηγήσει το ΠΟΤΑΜΙ που με συμπαρασύρει; Πώς κοιμήθηκα ΔΗΜΑΡ και ξύπνησα ΣΥΡΙΖΑ; Πώς γίνεται να υποστηρίζω ταυτόχρονα τόσες συνιστώσες; Σε τι διακρίνεται ο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ από τον ανεύθυνο φωνακλά; Μπορεί, άραγε, το ΚΚΕ, κάποια μέρα, να κυβερνήσει ως αντιπολίτευση (όπως επιθυμεί); Μπορεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να κυβερνά με το πιστόλι της στον κρόταφό μου;

Ζητώ να υποστηρίξω κάποιον με μνήμη, με συνείδηση, εκείνον που δεν υποτιμά τη νοημοσύνη μου, που παραμένει σταθερός αλλά και προσαρμοστικός στις νέες συνθήκες. Ζητώ πολιτικούς με στίγμα ιδεολογικό, αδέσμευτους από σκοπιμότητες και συμφέροντα, ανθρώπους καθαρούς, κοντά στο λαό και στις ανάγκες του. Ειλικρίνεια επιζητά ο Έλληνας. Κάποιον να καταλάβει τον Γολγοθά που ανεβαίνει και που δε θα τον παραμυθιάσει ανάλογα με τους σκοπούς που εξυπηρετεί.

Δεν ψάχνουμε ευεργέτες και μέντορες, ούτε σωτήρες. Δε ζητιανεύουμε, ούτε εμπορευόμαστε σε ψήφους το μέλλον της χώρας μας. Ο Έλληνας περνά μόνος του και αυτήν την κρίση (οικονομική, ηθική, ιδεολογική, κοινωνική...) και δε χρειάζεται κάποιον για τον πιστέψει αλλά κάποιον που να εμπιστευτεί τον ίδιο τον λαό, να τον στηρίξει και να σταθεί συνοδοιπόρος του.

Η ελπίδα δε γίνεται να φυτρώνει πάνω στα χώματα της απάτης.

Έλλη Φρεγγίδου, Μαχητής - Ημερήσια Κιλκίς